Nowa, niezwykle interesująca książka Patricka Cockburna, jednego z najsławniejszych bliskowschodnich korespondentów, to analiza wydarzeń, które doprowadziły do przejęcia iracko-syryjskiego pogranicza przez bojowników dżihadu.
Pomimo spektakularnych ataków z 11 września 2001 r. u progu nowego tysiąclecia organizacje dżihadystów pokroju osławionej Al-Kaidy nie miały większego znaczenia w regionie bliskowschodnim. Początkowe sukcesy zachodnich wojsk podczas inwazji na Afganistan w 2001 r. doprowadziły do dalszego osłabienia sił dżihadystów.
Sytuacja uległa jednak drastycznej zmianie. Wykorzystując błędy popełnione przez Zachód w czasie wojen w Afganistanie, Iraku i Libii oraz zafałszowany obraz sytuacji w Syrii i tak zwanej Arabskiej Wiosny, ekstremiści odnieśli serię oszałamiających zwycięstw, które doprowadziły do utworzenia kalifatu rozciągającego się od sunnickich terytoriów Iraku po północno-wschodnią Syrię.
Powrót dżihadystów pogrzebał świecką, prodemokratyczną opozycję, która miała stanąć na czele Arabskiej Wiosny. Wszystko wskazuje też na to, że Zachód ponownie znalazł się na celownikach ekstremistów.
W jaki sposób doszło do tej katastrofy? Autor wyjaśnia jej przyczyny, wykorzystując swoją niezrównaną wiedzę, zdobytą podczas wielu lat pracy w tym regionie, i przekonująco analizuje zjawiska stojące u źródeł jednej z największych porażek politycznych zachodniego świata.

Jadę samochodem. Zatrzymuję się przy drodze na siku. I się zaczyna. Rozglądam się, patrzę pod nogi. Boję się przeskoczyć przez rów i iść za drzewo. Boję się, że coś wybuchnie tak, jak w Afganistanie wybuchało. Ten strach trwa chwilę. Wiem, że to wariactwo, ale w głowie zostało. Teraz i tak jest lepiej. Śpię, nic mi w snach nie wybucha.

Tak się zaczyna jedna z dwunastu powojennych opowieści. Powojennych, bo choć politycy o dziesięciu latach stacjonowania polskich żołnierzy w Afganistanie mówią misja stabilizacyjna, to tam była wojna.

Prawdziwa, ze strzałami, minami, ranami i śmiercią. Magdalena i Maksymilian Rigamonti, dziennikarka i fotograf spróbowali opowiedzieć o tej wojnie poprzez historie tych, którzy tam, w Afganistanie stracili ręce, nogi, kolegów, synów, mężów, ojców, spokój ducha. Mają za sobą dwanaście długich rozmów o stracie, rozmów o wojnie, uzależnieniu od niej, tęsknocie i miłości. Raz w miesiącu spotykali się z jednym bohaterem tej książki, prawie zawsze w jego domu.